Dark Souls III
Πολλοί θεωρούν πως η διαβόητη δυσκολία του Dark Souls συνιστά παιδιάστικη ποζεριά εφάμιλλη του: «κοίτα, κάνω ποδήλατο χωρίς χέρια» ή απλά μια σαδιστική έκφραση της φιλοσοφίας «θα πήξεις ψάρακλα», έτσι για να διαχωρίζονται οι νουμπάδες από τα… παλληκάρια.
Αν τζογάρετε ωστόσο την ψυχική σας ηρεμία στη ρουλέτα του τρίτου μέρους της σειράς, θα διαπιστώσετε πως δίχως αυτή την σχεδόν απάνθρωπη δυσκολία, δεν θα μπορούσατε να εντρυφήσετε στις πραγματικές διαστάσεις του gameplay του τίτλου.
Θυμάστε τις εποχές που ένα λάθος άλμα στο Karnov σας έκανε να θέλετε να σπάσετε τον Amstrad; Αυτή τη χαμένη μαγεία του ψυχαναγκασμού, την υποταγή στο βασανιστήριο με σκοπό τη λύτρωση, την αυστηρή γονική προτροπή προς την τελειότητα, επαναφέρει το Dark Souls III, ρισκάροντας την ακεραιότητα αναρίθμητων gamepads. Κάθε μάχη είναι αυτοσκοπός και όχι απλά η απαραίτητη αγγαρεία μέχρι το επόμενο cutscene.
Επικές σκηνές που θα μείνουν χαραγμένες ανεξίτηλα στο gaming υποσυνείδητό σας και μια πρωτόγνωρη αίσθηση ανταμοιβής για κάθε σας κοπιαστική νίκη, συνθέτουν έναν τίτλο που σας ξαναμαθαίνει να παίζετε και δεν σας περιορίζει σε ρόλο «ημι-ενεργού» περιηγητή ενός σεναρίου.