Mass Effect: Andromeda

Όταν μιλάμε για reboot στο franchise, καλό θα ήταν να είμαστε προετοιμασμένοι και για τις πρώτες «παιδικές ασθένειες» που ταλαιπωρούν κάθε νέα σειρά παιχνιδιών. Άλλωστε, ως τέτοια οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε την απόπειρα καθολικής ανανέωσης του Mass Effect (ως νέα σειρά τίτλων εννοούμε, όχι ως παιδική ασθένεια!). Αναζητώντας βηματισμό και κατεύθυνση στην μετά-Commander Shepard εποχή, κάτι σαν ΠΑΣΟΚ μετά τον Ανδρέα ή Παναθηναϊκό μετά το Βαρδινογιάννη, το «Mass Effect: Andromeda» εμφανίζεται πολυπρόσωπο και ενίοτε μπερδεμένο. Εν τάχει, το σενάριο τοποθετείται στο έτος 2819, όπου η ανθρωπότητα συντροφιά με άλλες εξωγήινες φυλές, ξεκινά για να κατακτήσει το γαλαξία της Ανδρομέδας. Είναι ήδη προφανές το πρώτο δίλημμα των developers: συμπαγές κινηματογραφικό σενάριο ή άναρχη ελευθερία εξερεύνησης; Η απάντηση μάλλον θα δοθεί στο επόμενο «Mass Effect», καθώς στο «Andromeda» προσπάθησαν να ενσωματώσουν λίγο απ’όλα, γεγονός που μπερδεύει και τον παίκτη στα πρώτα του βήματα.

Πλοηγώντας το σκάφος Tempest στους πολυάριθμους και γεμάτους quests πλανητικούς προορισμούς, θα απολαύσετε εξερευνήσεις στην επιφάνεια πεζοί ή με το παντός εδάφους εξάτροχο όχημα Nomad, ενώ κάθε πολύτιμο συστατικό μπορεί να εξορυχθεί από τα mining drones που θα αφιερώσετε στις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Σύντομα, θα συνειδητοποιήσετε πως ο νέος γαλαξίας μόνο ακατοίκητος δεν είναι, γεγονός που θα σας φέρει αντιμέτωπους με πλήθος κομβικών αποφάσεων, ενώ η ανάμειξή σας σε τοπικές επαναστάσεις και πολιτικές ίντριγκες είναι αναπόφευκτη. Οι διάλογοι του παιχνιδιού εξακολουθούν να λειτουργούν ομαλά μέσω του γνωστού, εύχρηστου dialogue wheel, δίνοντάς σας τη δυνατότητα ακόμα και για ενστικτώδεις αντιδράσεις κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης. Αισθητή είναι η βελτίωση και στο σύστημα μάχης, το οποίο έχει γίνει αρκετά πιο γρήγορο, action και ρευστό.

Το «Mass Effect: Andromeda» έχει πλήθος καλών στοιχείων και – παραδόξως- αυτό είναι το κυρίαρχό του μειονέκτημα. Θυμίζει φοιτητική ομελέτα μετά από hangover, ότι βρεις στο ψυγείο το ρίχνεις μέσα, δίχως κεντρική κατεύθυνση και συγκεκριμένη φιλοσοφία. Δεν σημαίνει βέβαια πως η γεύση που αφήνει είναι διόλου άσχημη…