Watch Dogs 2

«Internet of Things, ε; Να!», κραυγάζει ο «εγώ σας τα έλεγα, social media junkies», Marcus Holloway, ο hacker που πρωταγωνιστεί στο δεύτερο μέρος του Watch Dogs franchise, αποδεικνύοντας πως το IP της Ubisoft ήρθε για να μείνει κοντά μας αρκετά χρόνια ακόμα. Μια βουτιά στους σύγχρονους προβληματισμούς της μετάβασης από την Κοινωνία της Πληροφορίας, στην Κοινωνία της… Πληροφοριοδοσίας, πλαισιώνεται από ένα εξαιρετικό sandbox τίτλο, δημιουργώντας μια εμπειρία που σε αιχμαλωτίζει από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Ομολογώ, βέβαια, πως όταν πρωτοέβαλα το δισκάκι στο tray της παιχνιδομηχανής μου είχα τις επιφυλάξεις μου. Ακόμα μια πόλη, ακόμα ένας ανοιχτός κόσμος με τετριμμένα quests και ατέλειωτες ώρες οδήγησης σε έναν GTA wannabe τίτλο. 8 ώρες συνεχόμενου παιχνιδιού αργότερα, υπέθεσα πως μάλλον είχα κάνει λάθος στην πρώτη μου εκτίμηση.

Στην καρδιά του σεναρίου βρίσκεται και πάλι το ηλεκτρονικό σύστημα διακυβέρνησης πόλεων, το ctOS (central Operating System), με νέα βάση εγκατάστασής του, πλέον, το San Francisco. Το μανιοκαταθλιπτικό, βιομηχανικό Chicago, λοιπόν, παραδίδει σκυτάλη στη hi-tech, κοσμοπολίτικη και ηλιόλουστη «Μέκκα» της τεχνολογίας. Εκεί, η περιβόητη ομάδα hackers «DedSec» συσπειρώνεται για να αντισταθεί στο συγκεντρωτισμό των big data και στη χειραγώγηση των πολιτών μέσω της καταγραφής και ανάλυσης κάθε πτυχής της προσωπικής τους ζωής.

Και μόνο η θεματική, τα αιχμηρά σχόλια και οι θρασύτατες «σπόντες» που φλερτάρουν με τον ορισμό του μηνύσιμου (η εταιρεία Nudle εντελώς… συμπωματικά κάνει ρήμα με την Google) θα μας επέτρεπαν να απολαύσουμε το Watch Dogs 2 ακόμα και αν δεν ήταν τόσο εθιστικό στο gameplay, όσο τελικά αποδεικνύεται…